Kendimle Sohbet IV

-

Geçmiş güzel günlerin artık ulaşılamayacak olması mı daha acımasız, yoksa geleceğin belirsizliğini içine katan bugünün kaygısı mı?
İnsan, kendi ruhuna hitap eden ne varsa onu bulup özümsemeye ve ona kendinden bir parça katmaya meyilli varlık. Ama aynı zamanda tamahkâr bir varlık da. Bundan dolayıdır ki hep bir arayış içindedir. Doymayan ruhuna hep bir şeyler katma hevesi tazelenir günden güne. İşte geçmişteki güzel günlerin uzakta kalması; bu uzaklığın da insan ruhuna ıstırap veren bir acımasızlığa dönüşmesi bu sebepledir. Nedir, çatınca kaşlarını yalnızlık, bir an olsun kendi içine döner insan. Geçmişe yaptığı yolculukta, hayatına giren insanları ve o insanların hatıralarını düşünür. Geçmiş, kendine çektikçe insanı, kaygısı derinleşir ve perçinlenir yalnızlığı.

Iskalıyoruz bazen güzellikleri. Bize güzelliği sunan, hep bir başka insan olur sanıyoruz. Bazen yalnızlıktan korkan insanlar görüyorum. Aynı insanlar ölümden de korkuyor. Aslında bu korkuların ayıplanacak bir tarafı yok ya, korkarken yaşamayı unutanların korkularından bahsediyorum. Bütün bir ömrü ölümü düşünerek geçirmek için ölümün ne olduğunu bilmek gerek evvela. Yalnızlık sonra, korkulacak tarafından ziyade, yıkıcı olması koyuyor insana aslında.
Ne ki, toprağa sevgiyle ve şefkatle yaklaşır, ondan samimi duygularımızı esirgemeyiz. Aslında bunu yapmak yalnız çiçeklere olan sevgimizden değil, aynı zamanda yaradılışın özüne içgüdüsel dönüşümüzden kaynaklanır. Denilebilir mi ki toprağa gösterilen ilgi ve şefkat, topraktan varolmuş insandan uzak kalabilir? İnsan bazen yalnızca muhtaç oluyor içten ve özden bir sarılmaya. Hani o topraktaki çiçek birkaç damla suyla tutunacak ya hayata, sudan mahrum kalınca unutulur öyle bir köşede ve solup yitirir tüm canlılığını. İşte öyle bir şey insanın yalnızlığının fazlası da. Her neyse, korkusu değil yalnızlığın, yıkıcı olması koyuyor insana. Denize münazır bir banka yalnız oturmak mesela…

Zamanla unutabilen insanlar var. Ben onlardan değilim. Olmak ister miydim bilmiyorum. Nihayetinde ölüm var. Sonsuza kadar yaşamayacaksam ve bütün faniliğimle göçüp gideceksem unutmak anlamsızlaşıyor. Her bir kederi, sevinci ve bilcümle her bir duyguyu ve anıyı hatırlamak güzel bazen. Unutmamış olmak insana yaşadığını da hatırlatıyor hem. Unuttuğunu iddia edip mutlu mesut yaşayanları da samimi bulmuyorum. Kalp bu ya, açılır pencereleri yeni bir hayata ve insan bir süre tüm benliğiyle o hayata adanır. Bir müddet sonra orada bir mâziye dönüşür görülen ne varsa. Nasıl unuttum diyebilir insan? Hatıraları ve hatıraların gönülde yarattığı hissiyatı unutabilmek için kendi kalbini unutmalı evvela. Ama her an orada, göğüs kafesinde öylece atarken zor.



Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra