Korona Günlerinde Aşk

-
"Hiçbir şey, ölümünden daha çok benzemez insana."
"Aşk yüzünden ölmekten daha büyük bir onur yoktur."

 Gabriel Garcia Marquez 

Karanlık kolera günlerinde imkansız bir aşkın ve savaşın eşiğinde düzenden mahrum halde tarumar edilen bir kentin ortasında birbiri için çarpan iki yürek, yüz yıl sonra farklı bedenlerde var olmuş gibi yaşıyor birbirinden uzakta.

Yazılan onlarca mektubun ve hayali kurulan mukaddes bir istikbalin bu iki yürekten uzaklaştığı günler dönüyor birbiri ardına.  Mevsim salgın. Aşk sonsuz. Bekleyiş süreğen.

Marquez'in acıyı içselleştirip satırlarında, yalnız ve keder dolu bir ruhun derin ıstıraplarını ve kolera günlerinde yaşanan bölünmüş bir aşkın mutsuzluğunu anlatan hikayesini yaşıyorum bugünlerde kendi içimde. Yasak bir aşkı buğulu bir özlem penceresinden izler gibi dalıp gidiyorum uzaklara. Aşka dair birkaç temelsiz teşebbüsün muhatabı olsam da ruhum o tek, o biricik aşkın hizasından çıkmadı bir an bile.

Marquez, ruhun çekebileceği bütün acıları bir yürekte toplamış; bir başka yüreğe bu acıların izdüşümünü yansıtmıştır. Böylelikle bölünmüş bir aşkın acısı da bölüşülmüş, kalpler uzaktan uzağa yalnızca keder ve özlemle yaşam bulmuştur. İşte benim yazgım da böyle yazılmıştır aşkın günlüklerine.
Kolera günlerinde yaşanan o derin sevgi, korona günlerinde vücut buluyor ruhumda günden güne.


Yorumlar

  1. Adsız20 Mart 2020 23:06

    birisine yabancılaşmanın en kötü biçimi yanında oturuyor olup ona hiçbir
    zaman ulaşamayacağını bilmektir.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hüzün vergisi20 Mart 2020 23:57

      Bu durum, insanı o birisine karşı yabancı değil de uzak yapar aslında. Ama uzak kalmak ve yabancı olmak aynı şeyler değil. Seneler boyu yan yana var olup da her bir şeyi paylaşmış iki insan da günden güne birbirine en yakın iki yabancı olabilir. Bence bir insana yabancılaşmanın en kötü biçimi de budur.

      Sil
  2. Adsız21 Mart 2020 07:37

    Yabancılık, uzaklık,veya yalnızlık.. mantık olarak tarifleri çok net yapılabilir lakin kişiye özel yaşanmışlıklarla şekillenen tanımları,durumu hiç de net olmayan bilinmez adreslere götürebilir ruhumuzu,
    Keşke her uzaklık ve yabancılık, korona günlerindeki gibi niyeti hasıl bir sebepten doğan mesafe olsaydı..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hüzün vergisi21 Mart 2020 09:23

      Ruhun gittiği o bilinmez adreslerde tefekkür ettiğimiz yine o yabancı olmuyor mu? Bizler, duygulardan müteşekkil her fikriyatında bir yabancıyı sır gibi saklayan yorgun insanlarız.

      Sil
  3. Adsız21 Mart 2020 18:00

    Kaçış bu hep bir kaçış.. anı kurtarmak için biriken kaçışlar kocaman bir yalnızlık bulutunda tutsak ediyor önce ruhu sonra bedeni..
    Her ne vakit görsem yağmurda yürüyeni,
    Ele veriyor yüreği bilmez kendini..
    Yağmurda mütebessim çehre ile dolaşanlarin sırrıdır bu ifşa olan.. yalnızların hiçbir yerde yazmayan şifresiz şifreleri...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra