Özlenen

-
senin her şeyi güzel kılan bir tebessümün vardı
yüzün güneşle parlayan bir güz sabahıydı...

senin sımsıcak bir bakışın oluyor sözlerin gibi
ellerin bir çocuk neşesiyle balıklar çizen ressam
gözlerin, bulutların kaybolduğu bir okyanus dibi
diyorum, sende yok olana dek bütün varlığımla dalsam...

gidilmemiş uzak bir diyarın havasını taşıyorsun
özlem dolu bir yüreği peşinden sürükleyen
sen ruhumun sonsuz bir hayalinde yaşıyorsun
bak! yüreğimdir aşkınla günden güne eriyen

senin sözlerindir şimdi okuduğum her şiir
dalıp dalıp gittiğim hayalindir koynunda
rüzgar şefkatli ellerindir, usulca esiverir
okşar ruhumu biten her günün sonunda...


Yorumlar

  1. Adsız25 Mart 2020 01:45

    Deniz kızı kabarcık olup yok olmaya mahkumdu.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hüzün vergisi25 Mart 2020 22:45

      Tıpkı güzel olan her şeyin kısacık bir vakitle sınırlı olması gibi.

      Sil
    2. Adsız25 Mart 2020 23:00

      Neyseki hayat bir masal değil bizler de masal kahramanı. Her güzel şey mutsuz bir sonla bitecek değil. Bu biraz da bizim elimizde sanırım ..¿

      Sil
    3. hüzün vergisi26 Mart 2020 01:39

      Antik Yunan'ın stoacılarını anımsattı bana bu sohbet. Onlara göre elimizde olan bir şey yok aslında. Her şey bir kadere, kader de Tanrı'nın planı dahilindeki olaylar örgüsüne bağlı.
      "Kader direneni sürükler, razı olanıysa güder."
      Bizler genelde razı olmayı tercih edip kader tarafından güdülmeyi tercih ediyoruz. Gerçekliği masaldan ayıran da bu oluyor. Ama öte yandan öznel bir pencereden bakarsak olaya, hayata dair elimizde olan ve olmayan bütün seçenekleri değerlendirmeye tâbi tutmak, bizi kader dediğimiz olguya karşı daha güçlü kılabilir. Bu durumda da kaderimiz kader tarafından güdülmek değil, kaderin peşinde sürünmek olur :) Ve evet, masal dünyasında değiliz. Zaten iç karartan bunca keder de masalsı değil.

      Sil
    4. Adsız26 Mart 2020 02:52

      Kader = Keder deyip destanca iç karartın. Tebrik ediyorum. Umut da kadere dahil mi ?

      Sil
    5. hüzün vergisi26 Mart 2020 05:32

      Hayır, stoacılara rağmen kader bazen elimizde bir fener :) içimizi aydinlatabiliriz. Umutsuz kader yoktur.

      Sil
    6. Adsız26 Mart 2020 07:03

      Feneri eline almışken bir yak bakalım mutluluğa giden yola stoacılara rağmen kadere direnerek belki giriş yapabilirsin.

      Sil
    7. hüzün vergisi26 Mart 2020 10:15

      Denemekten zarar gelmez.

      Sil

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra