Sevgiliye Özlem Dolu Mektuplar-I
Ben kendimle konuşmaya alışkınım. Kendimle mektuplaşır, kendimle söyleşirim. Fakat bütün bunları yaparken seni düşünür, seni özlerim. Tefekkürüm yalnızca sana dair. Özlem, fikrimin ve hislerimin şahıdır, kalbidir. Ben ne kadar konuşursam kendimle esasen seslendiğim sensin. Mektuplarımın adresi senin coğrafyan, ruhumun var oluş sebebi senin oradaki varlığın.
Bana senden kalan hatıralarla yaşıyorum. Elini vermiştin bana soğuk bir kış günü. Sonra benim ayazlarım yerini bahara bıraktı. Seni düşündüğüm yerde bitti güller, senin naif sesinle can buldu kalbimde bülbüller.
Bugün sen yoksun ve yokluğunda her şey yok oluyor birden. Geride bıraktığım ne varsa yalnızca birer anı olarak kalıyor. Oysa şu anım ve geleceğim yalnız ıstırap dolu bir karanlık. Hiçbir şey hissetmiyorsam ve karanlık bütün dünyamı sarmışsa, zamanın, insanların ve hülâsa senden başka herhangi bir şeyin ne önemi vardı?
Sevgilim! Bu, sessiz bir vedanın kalbimdeki yankısı ve gidişinin ardından depremlerimin kalıntısı bir mektup. Merak ediyorum bebeğim neredesin, ne haldesin? Ne şanslıdır o gözler ki her gün güzel yüzünü görebilen, ne şanslıdır o kulakların sahibi ki hoş sesini her gün işitebilen. Senin için her zaman en iyisini dilediysem de, istemem hiç gözlerine ve sesine benden başka yüreğiyle eğilen. Seni kıskanmak kıskançlıkların en zarifi, en acı vereni. Senin göğsünde yabancı bir kalbin varlığını düşünmek, yaşamanın en ıstıraplı hali.
Bebeğim.. Benim ellerim senden önce bomboştu. Elinden tuttuğum ne kadar aşk varsa anlamını ve hatırasını seninle yitirdi. Aşka dair yüreğimde ne kadar gerçek varsa seninle silindi ve seninle yaratıldı yeniden. Sen kalbimi onaran değil, yeniden var eden..
Ah özlemek ne denli zor ve ne kadar tatlı seni. Asır geçti yokluğunda. Asır ki, her günü bir başka asır barındırır özlem ve keder dolu. Aşkım, kadınım.. Seni hissetmek günden güne güçleşiyor. Sesinden mahrum seneler geçti. Ruhumdan çok parça koptu gözlerini görmeyeli. Böyle böyle unutup siliniyor demek ki insan ve böyle unutulup siliniyor. Ya o? Ya içinde bir hayatı yeniden yarattığın yüreğim unutur mu seni? Ne mümkün?
Unutmak için yaşar insan, unutmak için uyur her yeni geceye. Oysa ben hatırlamak için uyanıyorum her yeni güne. Senin yüzün aklıma düştüğü an doğuyor güneşim ve hayallerimde sen varsan bir anlamı oluyor güneşin.
Ne yaparsam yapayım, ne edersem edeyim senin eksikliğini duyumsar her şeyi yarım bırakırım. Sen her anımı paylaştığım dostum, sırdaşım, aşkım, kadınım, düşüm, gerçeğim.. Seninle bu hayatı paylaşmaktan mahrum kaldıysam yaşıyor sayılmam. Akmaz nehirler, durmuştur zaman. Bu çorak bozkırlarda can bulmaz tabiat. Yokluğunda her şey yarım ve nefes almak bile ıstırap.
Bana senden kalan hatıralarla yaşıyorum. Elini vermiştin bana soğuk bir kış günü. Sonra benim ayazlarım yerini bahara bıraktı. Seni düşündüğüm yerde bitti güller, senin naif sesinle can buldu kalbimde bülbüller.
Bugün sen yoksun ve yokluğunda her şey yok oluyor birden. Geride bıraktığım ne varsa yalnızca birer anı olarak kalıyor. Oysa şu anım ve geleceğim yalnız ıstırap dolu bir karanlık. Hiçbir şey hissetmiyorsam ve karanlık bütün dünyamı sarmışsa, zamanın, insanların ve hülâsa senden başka herhangi bir şeyin ne önemi vardı?
Sevgilim! Bu, sessiz bir vedanın kalbimdeki yankısı ve gidişinin ardından depremlerimin kalıntısı bir mektup. Merak ediyorum bebeğim neredesin, ne haldesin? Ne şanslıdır o gözler ki her gün güzel yüzünü görebilen, ne şanslıdır o kulakların sahibi ki hoş sesini her gün işitebilen. Senin için her zaman en iyisini dilediysem de, istemem hiç gözlerine ve sesine benden başka yüreğiyle eğilen. Seni kıskanmak kıskançlıkların en zarifi, en acı vereni. Senin göğsünde yabancı bir kalbin varlığını düşünmek, yaşamanın en ıstıraplı hali.
Bebeğim.. Benim ellerim senden önce bomboştu. Elinden tuttuğum ne kadar aşk varsa anlamını ve hatırasını seninle yitirdi. Aşka dair yüreğimde ne kadar gerçek varsa seninle silindi ve seninle yaratıldı yeniden. Sen kalbimi onaran değil, yeniden var eden..
Ah özlemek ne denli zor ve ne kadar tatlı seni. Asır geçti yokluğunda. Asır ki, her günü bir başka asır barındırır özlem ve keder dolu. Aşkım, kadınım.. Seni hissetmek günden güne güçleşiyor. Sesinden mahrum seneler geçti. Ruhumdan çok parça koptu gözlerini görmeyeli. Böyle böyle unutup siliniyor demek ki insan ve böyle unutulup siliniyor. Ya o? Ya içinde bir hayatı yeniden yarattığın yüreğim unutur mu seni? Ne mümkün?
Unutmak için yaşar insan, unutmak için uyur her yeni geceye. Oysa ben hatırlamak için uyanıyorum her yeni güne. Senin yüzün aklıma düştüğü an doğuyor güneşim ve hayallerimde sen varsan bir anlamı oluyor güneşin.
Ne yaparsam yapayım, ne edersem edeyim senin eksikliğini duyumsar her şeyi yarım bırakırım. Sen her anımı paylaştığım dostum, sırdaşım, aşkım, kadınım, düşüm, gerçeğim.. Seninle bu hayatı paylaşmaktan mahrum kaldıysam yaşıyor sayılmam. Akmaz nehirler, durmuştur zaman. Bu çorak bozkırlarda can bulmaz tabiat. Yokluğunda her şey yarım ve nefes almak bile ıstırap.
Yorumlar
Yorum Gönder