Sevgiliye

-
Şuh bir bahar sabahında, sensizliğin rüzgarına kapılmış kuşların penceremde buldukları şey senden kalan aşk kırıntıları.
İnsanlar, birbirinden habersiz ve birbirinden uzak yıldızlar gibi bu çağda. Her biri parlamakta kendi içinde anbean ve her biri yitirdi farkındalığını sönüp giden yıldızlara dair.
Yalnız sen, sen ey muhayyel âlemimde ruhumun sahibesi, tahayyüllerimde aşkımın mâbudesi, sen ey yaşama sevincime sebep gönlümün ilâhesi, gözbebeğim.. Sen farklısın herkesten. Bu çağ, bu insanlar ne kadar yıprattıysa beni, sen onardın bakışlarınla, sesinle, sevginle ve tebessümünle her bir zerremi. Yalnız sendin şimal yıldızına nazire yaparcasına parlayan ruhumun derinliklerinde ve bir tek ben yandım aşkına çıkmazlarda ölürcesine..
Ey beni bu dünyanın acılarından münezzeh eyleyip bambaşka bir âlemde sonsuz sevinç ve kederlere rapteyleyen sevgili!
Ruhum ve kalbim her şeyiyle senin; bedenimse yalnızca bir sûretten ibaret ve sensiz bir âlemde bütünüyle zahiri..

Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra