Şiir ve Yıldız

-
Benden özge bir yıldıza baglanmaz kimse,
Kayıp giden agır agır bilinmez boşluklara.
Bende özlem bir deryaya bir de gökyüzüne
Ve,
Mavisinde sallanmakta olan kayıp ruhlara.

Aglamadım,
Hislerime tercüman şiirlere 
Ne Divan'da ne de Fransız mecmuasında
Ne Güney Amerika'nın içsel şiirlerinde
Ne de Meksikalı bir serserinin liriklerinde
Çünkü
Benden başka bir yıldıza baglanmaz kimse,
Kayıp giden bir yıldız
Sonsuz karanlıga
Ve
Bilinmezlige.

Kaybetmeyi gökyüzüne baktıgım an kabullendim.
Ulaşamam o yıldıza şiirlere ulaştıgım gibi
Oysa o yıldıza ulaşmak aglatırdı beni.

-Ve bir vakit olmuştu ben,
Dünyayı yaşlı gözlerimden
Uzun uzun sonsuzcasına aglamaklı seyrettim.
Ve bir vakit dolmuştu ben... -

O yıldızı sevdigim gibi kaybetmeyi de sevdim.
Gökyüzüne baktıgım an kaybetmeyi kabullendim.

Şimdi bilmem o karanlıkları aydınlatır mı,
Bir zaman
Ruhumda nur muştusuyla parlayan yıldız?
Bir zamanlar dileklerimin kandili yıldız!
Şimdi,
Hatırasız ve yabancı bir âlemde
Zifiri karanlıkları aydınlatır mı?


Kalbimin köşelerinde hatırası şiirlerin
Dizelerde Atilla'dan, Sezai'den, Cemal'den
Eski Yılbaşları, gramafondan, geceden
Bazı bazı Hugo'dan ve başıbozuk Lamartine'den

-Âniden acıtır derin derin hatıralar-

Fakat aglamadım
Çünkü takdir edersiniz ki;
Hakikat karşısında ruhen çaresizdim
Ve aglarsam akacak gibiydi gözlerimden duygular
İnsanı rahatlatsa da aksın istemezdim.
Ne varsa yaşayıp yitirdiklerime dair,
Kalıntısıyla baş başa bir köşeye sindim.

Yıldızsız, karanlık ve alabildigine uzak
Ezberimdeki dokunaklı bir şiir gibi bildigim
Tanıdık eskimiş bir köşeye sindim.







Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra