boşluk
kısa süreli açar ve solarız bizler kuzeyin çocukları, yerel bitkiler gibi öylesine kasvetlidir ki yaşamımız sanki gri ufukta bir kış güneşi... m. lermontov Neyle doldurur insan içindeki boşluğu? Dingin bir yaz günü, güneş, hüzün veren vedasıyla kızıl yalnızlıklar saçarken ufkumuza ve sunarken ruhumuza anıları aydınlık bir gün gibi, içinde bulunduğu kasvetli karanlığa karşı neyle savaşır insan? Bir inanca sarılıp - sürdürdüğü yaşamın bir yerden sonra tekrar başlayacağına dair bir inanç- günleri, birbirinin kopyası olan günleri, hızlı hızlı geçirerek bir sona ve bir başlangıca varmayı umut ederek yaşamayı alışkanlık haline getiren insanın kalbindeki boşluk neyle doldurulabilir? İlahi yazgı, yararsız dudaklar, neticesiz vaatler, duraksız hatalar... Hayat akıp gider tüm bunları derinlerde saklayan bulanık bir nehir gibi. Ve o bitimsiz boşluk baki kalır bütün eylemlerimizin içinde. İnsanın savaşı, doğduğu an mı başlar yoksa sa...