Bekleyiş

-

Sesin, sıcak bir yaz günü soluksuz bir sağanak
ve ben ruhumla Şubat’ın henüz başındayım.
Düzayak bir kentte etrafa yalnızlığı saçarak,
 Yürüdüğüm yolların sensiz çıkmazındayım.
Sesin, sıcak bir yaz günü soluksuz bir sağanak...

Bilmem hangi bekleyişin sonudur bu ömrüm?
Hangi aşkın ve bakışmanın ilk heyecanı?
Bir akşama daha kavuştu beyhude geçen günüm
Mümkünlerin kıyısında harcayıp her ânı…
Bilmem hangi bekleyişin sonudur bu ömrüm?

Gözlerin, beklenen bir yolcuyu uzaklardan süzen...
Özlenen bir geçmişin hasretini duyan gözlerin.
İncecik ve gizli gözyaşlarına şefkatsiz bir düzen,
İçinde mahzun sükunetiyle kor gibi yanan gözlerin
Gözlerin, beklenen bir yolcuyu uzaklardan süzen…

Senin caddelerin çok sesli, kalabalık her an
Fakat kafamın içinde yokluğun sessizliği var.
Hazandandır diyorum, belki yağan yağmurdan;
Sessiz bir buluttan aşka çağıran yağmurlar...
Senin caddelerin çok sesli, kalabalık her an…

Ellerin, beni bir bakıma yeni baştan var eden.
Bir düş ki ruhumuzca karanlıkta bile parlayan,
Yıldız gibi her köşesinde bir nur, sevgiden
Gün döndükçe yüreğimizi aşk ile kaplayan
Ellerin, beni bir bakıma yeni baştan var eden…



Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra