Ne İş Ama Yaşamak

Keskin bıçakların engsiz ağzı kalbim. Dokunaklı bir şiirin damarlarıma girişi, keder dolu bir şarkının gözlerimden akışı ve yalnızlığın caddelerdeki ayak izleri. Melankolik bir yaşamın içinden, kırgın bir ruhun bitimsiz hüznü seyreliyor kara bulutların seyrinde. Bana sormuşsa gece yitirip en sakin mehtabını ve bana sormuşsa kavuşmayı gündoğumunun pembeliklerine; sükunetim istemsizce vuku bulur kendinden. İnsanlar, hakikatin en zor yanı şimdi düşlerimin kırık dökük semtinden.
Gençliğin ve güzelliğin en iyisini hep bir başkasında görmek yanılgıların en kötüsü. Yola yalnız çıkıp yalnız devam edilemeyeceğini düşünmek de öyle. İnsanın, durgun bir ömürle hiç bir yere varamayacağını düşünmek de.

Gary Moore, bir gün güneşin üzerimize doğacağına inanıyor. Pablo Neruda ise umutlu, en iyi günden ve mutlu zamanların belirtisinden. Rimbaud bile yaz akşamlarından bir beklentiye sahip; uzaklarda güzel bir kadınla birlikteymişçesine. Rimbaud gibi ilkyaz güneşinde bile kederi bulan bir adamın bir nebze de olsa umutlu olduğu bir dünyada, benim kanım gecenin kederine akıyor. Yine de diyorum insan bu ya, hep mutlu veyahut depresif olamıyor. Ama mutluluğu bir yaşam formülüne eviren insanlar da gördüm. Tuhaf insanlar. İnsan bütün hayatını mutlulukla geçirmemeli. Keder ve mutsuzluğun tadına da varabilmeli ki mutluluk dolu anların kıymetini anlayabilsin. Belki de Rimbaud için uzak bir diyarda güzel bir kadınla birlikte olmanın yarattığı mutluluğun sebebi de bu denli kederli bir yalnızlıkla yaşamış olmasıydı. Ya da en azından bir yerden sonrası için böyle diyebilirim.

İşte Rimbaud " Aldanmıyorsam bir zamanlar hayatım, önüne bütün gönüllerin açıldığı, yoluna bütün şarapların döküldüğü bir şölendi." dediği vakit, anlıyorum ki ne salt mutluluk ne de bütünüyle mutsuzluk bir ömür boyu insan ruhunda yer edemiyor. Ne iş ama yaşamak. Ziyâ Osman Bey gibi artık herkesten kaçıp dünyanın güzelliklerine yalnız gecenin mehtabında ve gündüzün seherinde varmak gibi yaşamak...