Adsız Gidiş

-
Açık bir havada gökyüzüne bak; bizi göreceksin.
Anlat bana biraz kendini. Seni yakından tanıyayım. Tanıyamadığım onca zamandan sonra yeni bir sen keşfedeyim. Sana yüklediğim manalar yerini bulsun artık. Hayır, yeni bir sen yaratma, yalnızca kendin ol, seni bileyim. Tanıdığım kadar sevebilseydim şayet, kalbim açık denizlere yol alan boş bir sandaldan farksız olurdu.

Kapalı bir havada gökyüzüne bak, beni göreceksin. 

Senin bu dünyaya açılan pencerelerinde bana dair manzara yok. Çünkü senin bu dünyaya açılan pencerelerin, senin düşüncelerinden ve sen merkezli bir his dünyasından ibaret. Narsist ruhun, yalnızlık ve soğuğa aşina ellerimden uzak. Ve sen uzakları, öylece durarak hiç bir zaman yakın edemeyeceksin.
Şimdi vaktim ve benliğim, sen ve sana dair hissiyat ve materyalle dolu. Çünkü seni seviyorum. Ancak sen ve senin kalbin, bu geçici dünyada sadece sana ve çevrendekilere yeter. Bana yer yok. Düşler yalan, gerçeklerse sahteliğin kitabında önsöz yalnızca. Bir bahane yarat ve terk et, kolay.  Biraz kendin olabilseydin ne çıkardı?
Ölmek için de bahane ararız ancak o bahane bizi bulur zamansız. Bazı vedalar da böyle işte. Küçük bir ölüm gibi. Zamansız ve anlamsız.
Ancak bu ölüm beni diriltir. Diriltir de yeni bir dünyaya, anlam veremediğim şu insanoğlunun davranışları değişmeyecek hiç nazarımda. 
Şimdi ruhumda sen dolu zamanın ağır akışını bilmeyeceksin. Senin, kendi benliğine duyduğun sevgi kadar ben bu dünyayı sevmeyeceğim. 
Gün gelecek pencere önündeki koltuğuna yine oturacak ve düşlerin ve hatıraların dünyasında zaman yolculuğu yapacaksın. Kapalı göğün karanlığında gördüğün ruhum, bulutlara karışacak ve özlemimin biriktiği topraklara karışacağım.
Sonra tekrar gökyüzüne bak, hava açacak. Ancak bir daha 'o' maviyi göremeyeceksin.

Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra