boşunalık

yeni bir yol arayışı içinde bazen kaybedilir tüm bilinen yollar.

hayat bazen tepetaklak gider böyle. zaman ve plan denkleminde yolunda giden hiçbir şey olmaz. olmaksızın tek bir olumlu eylem, hayat kurumuş bir nehir yatağı gibi tüm işlevini yitirebilir. ta ki soluksuz yağmurlar bu nehir yatağını coştursun. 

beklemek, planın bir parçası olmasa da hayata dahildir bazen. beklenen, gelmesi mümkün olmayan yollardan gelmiyorsa şayet katlanılabilir. sedef kaplı mercan resiflerden, söğütle bezeli yeşil bir diyardan veyahut sessiz bir beldeden uzak kalarak tebelleş olduğumuz bu bekleyişler de birer mesele haline geldi. hayat, biz beklerken akıp giden midir yahut bekleyişimizin kendisi mi, bekleyiş nihayete ermeden bilemiyoruz. 

fakat bildiğimiz bir şey var ki ismiyle müsemma nice yalnızlığın barındığı içimizde peşimizi bırakmayan bir buruk his, ruhumuzu tırmalayan katı bir boşunalık duygusu her gün hatırlatıyor kendini. boşuna adım atıyor, boşuna adım bekliyoruz. üstelik her adım başında bir ömrü boşu boşuna tüketiyoruz.