Edebiyat, Kültür&Sanat

yeni bir yol arayışı içinde bazen kaybedilir tüm bilinen yollar. hayat bazen tepetaklak gider böyle. zaman ve plan denkleminde yolunda giden hiçbir şey olmaz. olmaksızın tek bir olumlu eylem, hayat kurumuş bir nehir yatağı gibi tüm işlevini yitirebilir. ta ki soluksuz yağmurlar bu nehir yatağını coştursun.  beklemek, planın bir parçası olmasa da hayata dahildir bazen. beklenen, gelmesi mümkün olmayan yollardan gelmiyorsa şayet katlanılabilir. sedef kaplı mercan resiflerden, söğütle bezeli yeşil bir diyardan veyahut sessiz bir beldeden uzak kalarak tebelleş olduğumuz bu bekleyişler de birer mesele haline geldi. hayat, biz beklerken akıp giden midir yahut bekleyişimizin kendisi mi, bekleyiş nihayete ermeden bilemiyoruz.  fakat bildiğimiz bir şey var ki ismiyle müsemma nice yalnızlığın barındığı içimizde peşimizi bırakmayan bir buruk his, ruhumuzu tırmalayan katı bir boşunalık duygusu her gün hatırlatıyor kendini. boşuna adım atıyor, boşuna adım bekliyoruz. üstelik her adım başın...

yaşam, amacını ve yönünü yitirdi  çünkü bir şeyler yitip gitti içimde. ne geri getirecek takatim  ne hevesim ne de arzularım... her birini yitirdim;  mahzun bir aldanışın peşinde. yanılsamalarla dolu bir ömrün,  yıkıntılarla örülü günlerinde hiçbir şey olmamış gibi hiçbir şey hissedilmemiş gibi her zaman yaptığım şeyleri -zaman ödün vermezken muntazam akışından- yitirdim keskin bir biçimde. muhtelif belirsizlik puslu gecelerde. uzun, soğuk kış gecelerinde. aydındı gün bir zamanlar. ses vardı caddelerde ve bahçelerde yağmur oysa şimdi her biri yitik uzaklarda bir yerlerde.