İki Mükedder Yüreğin Kesiştiği Yol

-
'Unutamamak... Benim de lanetim bu.'

Bendeniz yerdeniz ahalisine mensup, kelle koltukta, koltuk yoklukta, senelerin yalnız ve mükedder nöbetçisi : Napuşten. Kaldırıp nikabı gözlerimden her sabah pikabıma kulak kesilirim bütün ruhumla. Garipçeli Zülküfyâr Efendi'den iki gazel dokunmazsa ruhuma, gün başlamış sayılmaz nazarımda. 

Gramafonda pek hüzünkâr, pür melal ince bir sızı. Neşriyatı kederden neşredilmiş bir alın yazısı. Aylardan Haziran, yıllardan miladiden pek sonrası. 

Yürüyorum her akşamki yolumda sükun ile bir başına. Bir ara gözlerim yalnız başına oturmuş, oturmuş da sessiz ve sıcak bir yaz gecesini temaşaya dalmış melal, içre bir kadına ilişiverdi. Pek çekimser bir lisan-ı hâl ile üç kelimeyi bir araya getirebilmek kuvvetini kendimde bulunca sordum:

Nedir sizi böylesi üzen ve dalıp gitmenize sebep hadise?

Şöyle bir yan gözle bakmak suretiyle cismimi süzerek gözleriyle girdi lafa adeta ve hemen akabinde dile geldi:

Ben, ömrü tek bir gün güneşsiz düşlemedim. oysa ne varsa ellerimi uzattığım, benden içre elem dolu bir hayatın gölgesi. Sanıyorum bütün bu bir başınalığın içinde döktüğüm gözyaşları da bütün bu düşlerin ve hayatın hüzünlü bakiyesi.

Evvela sarılmak geldiyse de içimden dizginlemek elzemdi hissiyatı yürekte. Fakat ne var ki sarılmak ihtiyacı vuku bulduğu an, dizginlemek de beyhudeydi bu hissiyatı gönülde. Netekim sarıldım sımsıkı ve bir teselli verebilmek için araladım dudaklarımı:

Ben dedim, bu hissiyata pek aşinayım efendim. Gam deryasında bir yürek bizimki kayıktan, kaybolur açıklarda günden güne anbean. Gelin şöyle, yanaşıverin, sokuluverin koluma yahu! Gelin, yürüyüp dibacesi efkardan müteşekkil bir roman mahiyetindeki ömrümüzün sokaklarında, anlatıverin içinizden taşan nice hüznü, melali.

Garipsedi evvela, pek tabii bir yabancıyım, kim bilir belki bir bela. Gözleri uzunca bir daldı bende. Süzerek gözleriyle tartıyordu beni gözlerimin ta içinden içinden. Hani biri çıkagelse dersiniz ya halden anlayacak, fark etmez yahu ha Yemen'den ha Çin'den. Karşısındaydım işte. Yalnız birkaç sokak ötelerden. Bir ara fenalıktan uzak mütebessim ve fakat hüzünkâr yüzümdeki mecnun bakışımı yakalamış olacak ki mutmain oldu birden ve asırlardır beklenen o sığınak benmişim gibi giriverdi koluma ve usul usul şu cümle döküldü dudaklarından: 'yürüyelim, tabiatın bu nahif manzarası bazı şeyleri unutmama yardımcı oluyor, sizse bir başka güzelliği hatırlatmaya.' 


Eh yaraşır ya! Hüzünle bezeli bir yüreğe güzelliği hatırlatan, yine bir başka hüzünlü yürek. 

Yürüyelim, gidilmemiş nice yolu kol kola arşınlamaya... Varılacak olan nice sonu hiçbir an unutamamaya.



Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra