Mübeccel

-
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri;
Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar
Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri
Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.
 Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca
 Süzülür damarlarımdan hasret pınarları
 Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca
 Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları
 Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar
 Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım
 Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar
 Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.


Yorumlar

  1. Adsız12 Ocak 2020 02:17

    Şimdi neden acı verir eski mutluluğumuz ?..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hüzün vergisi12 Ocak 2020 22:01

      Mutluluğu bir eşya gibi eskitir; onun yerini bir başka mutlulukla dolduracağımızı sanırız. Mutluluğu yakaladığımız insanla vedalaşınca, giderken bizden de bir parça götürüyor kendiyle meçhule.

      Sil
    2. Adsız12 Ocak 2020 23:30

      "Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım
      Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar
      Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım." Bu kısım hiç uyumlu olmamış, başka bir şiirin sonu gibi.

      Sil
    3. hüzün vergisi13 Ocak 2020 09:56

      Hikayesi oluyor bazı dizelerin ve kelimelerin

      Sil
    4. Adsız13 Ocak 2020 10:34

      Muhakkak, yalnız bütünlüğü sağlayamamış belki değerlendirilir önem veriliyorsa yorumlara )

      Sil
    5. hüzün vergisi13 Ocak 2020 21:40

      Farkındaydım yazarken. Hoşuma gitmese de hikayeyi ön planda tutmak uğruna şiirsel bütünlükten ve biçimsel estetikten feragat edilebiliyor zaman zaman. Teşekkür ederim bildirim için

      Sil

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra