Uzun Yürüyüş

-
''İçimde beni saran
Ve hiç olan
Bir özlem var hiçliğe;
Bir istek,
Belirsiz bir nesneye...''

Fernando Pessoa

Takvimler 1934'ün sıcak Temmuz ayını gösterdiğinde böyle başlamıştı şiirine Pessoa. Aradan geçen seksen beş senede değişen hiçbir şey yok. Dünyayı unutup sakin bir denizin kıyıya vuran küçük dalgalarına dalıp gidiyorum. Biliyorum kıyıda kalanlar denizden bir parçaydı; denizin alıp götürdükleri ise kıyıya ait. Bu, durgun bir ruhun, herkesten ve her şeyden uzakta bir soluk aradığı kayıp bir zamandı.

''Bir hayalperest asla uyanmaz'' diye buyurur Pessoa. O hep hülyalı ve derin düşüncelerle, dalgın halde yürüdüğümüz bundandır belki de. Öyle çok karakter ve öyle derin tahlillerle öyle kalabalık bir düşünce sistemi ve edebi bir yapı inşa etmiştir ki, bütün bu karakterler arasında kimlik karmaşası yaşaması kaçınılmaz olmuştur. Kendini arar durur kendi içinde bazen, an gelir kendinde kaybolur henüz hiçbir şey bulamamışken. Bitimsiz bir hayal gibidir o iç'teki belirsiz nesne ve o kutlu özlem hiçliğe. Ve yazar ayık değildir tek bir dakika bile. İşte uzun yürüyüş dedikleri bu.

Ay ışığındaki güzelliğe dalıp giderken, bu dünyayı yok saymak ister insan. Ondaki erişilmez ve düşsel güzellik öylesine çeker ki içine insanı, ancak hakikat kılıcına boyun eğmemiş bir hayalperest kadar mutlu olabilir o an. İçimizdeki dünyayı düşlerle inşa etmek, dış dünyayı yok saymaktır bir bakıma. Ve fakat dış dünyaya böylesine derin bir uykuyla kapılıp gitmek, en güzel hayallerin katili eder bizi. İçimizdeki o derin özleme, o arzulu arayışa bir yürüyüş bu hayat. Zaman zaman müesser bir hakikat; bazen kimselerce bilinmeyen mukaddes bir düş. Ta ki kendimizi bulana dek uzun bir yürüyüş... 


Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra