Kendimle Sohbet

-
Eskiyen bir kitabın sayfaları arasında, eskimeyen bir kalp ağrısıdır yaşamak benim için. Hiçbir şeyden keyif almadığım demler bu demler. Ne kalbim dolu ne de zihnim. Önce hatıraları sildim günlerce, sonra hatıraların her bir kahramanını. Yeni doğmuş gibi düşünmeyin beni. Ölmek üzereyim. Bu ölüme yakınlık duygusundan bütün bu hissettiklerim. İnsan sadece bedenen ölmüyor ya. Toprak, yalnızca öldükten sonra atılmıyor insanın üzerine. Bazı anlar tutunduğum da oluyor. Ama incecik bir dalın kaldırabileceği bir ağırlık değil bu kalbimdeki. Bu yaşıma kadar yaşamak denen macerayı kotarabildiğimi düşünmüyorum. Mukayese ile başka hayatlara bakarak bu sonuca varmıyorum. Bu sonuç ben yaşarken tayin edildi sanırım.
Kendimi bildim bileli kalbim sancılı. Kardiyologlara göre psikolojik, psikologlara göre iç hastalıklarıyla ilgili bir problem; dahiliye uzmanlarının ise henüz bir fikri yok.
Bana kilometrelerce uzaktaki insanlarla tanışıp onlara iyi dileklerimi sundum; durmadan mutluluğun yolunu gösterdim ve kendimi yordum. Keşke uzaklardaki insanları tanımak bu kadar kolay olmasaydı. Herhangi birinden dolayı keder dolu bir pişmanlığım yok. Fakat yine de bu kadar çok yüz ve ismi tanımamış olmayı dilerdim. Mektupların yazıldığı ve uzaklardaki insanlardan bihaber kaldığımız çağda olsaydım diyorum. Mektup arkadaşlığının içtenliği ve özdenliği yansımıyor bugünün dostluklarına. Hem bu kadar yabancı ve uzak insanla da tanışmamış olurdum. Her biri en yakınından geçti kalbimin. Sonra her biri en yabancıdan da yabancı bir hal aldı öylece uzaklarda. Geçiyor tabii her şey. Mevsim gibi, zaman gibi geçip gidiyor. Unutulmuş muyum, hatırlanır mıyım bir dize şiirde veyahut bir akşam şarkısında? Hiçbir fikrim yok. Hatırlanmak güzel olurdu belki de. Eski mektupları açıp okumak gibi midir insanları hatırlamak? 
En çok kardiyologlara hak veriyorum. Çünkü ruhum, yönünü kaybetmiş de rüzgara kapılmış gibi. Üstelik limana götürmeyen bir rüzgar bu. Nasıl da anlıyorlar kalbinden insanın. Oysa ruhundan anlamıyor kimse kimsenin. Ne dost bilinen insanlar hakkıyla tanıyor ruhumu, ne de ötelerde kendime yakın hissettiğim yabancılar. Ruhumun bilinmesini istediğimden kaynaklanıyor ya bunca yara. Çünkü ihtiyacımız var bahçemizi bir başkasının güneşine açmaya. Oysa güneşi getiren herkes, zamanla sonbaharı da getiriyor bahçelerimize.
Keşke uzaklardaki insanları tanımak daha kolay olsaydı diyorum. Tanımak ve bahçemi gizli tutup soldurmamak. İnsan, güneşini kendi içinde bulmalı. Limana götürecek rüzgarı da hem. Sanırım böylesi daha makul. Evet. 


Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra