Yağmurlu Yalnızlık

-
Gün yine kavuştu geceye
Karanlığın sardığı ne varsa ufkumda silindi tek tek.
Biliyorsun bu saatleri hüzün ağır ağır işler içime..
Kaçıyorum ne varsa bu dünyaya ait,
Kaçıp yeni bir dünyada var olmanın kuvvetini arıyorum.
Önce gökyüzüne bakıyorum bulutlar toplanıyor,
Kederden bir sağanak başlıyor kapkaranlık gecede.
Bir ben varım caddelerin derin boşluğunda,
Bir de mevsimin getirdiği soğuk bir rüzgar tenimde.
Evime yürüyorum ama eve de ait değilim.
Bir anlamı yok evin, eşyaların, yürümenin...
Ne hissediyorum içinde yapayalnız, bir bilsen
Hüzünden, sessizlikten, kimsesizlikten...
Kimseler yok kapımı çalan, kimse bilmez varlığımı
Yalnızlığın göğsümdeki solgun bir yürektir adı..
İç çekip geceler boyu yorgun saatler ardınca,
Uzaklardan bile usanmış ruhumu dinliyorum
Yaşama bir anlam verebilmek için ölmeyi diliyorum..
Kaybettim ne varsa içimde sessizce bir bir,
Kaybetmişliğim yüzümde yer etmiş sonbaharda belirir..
İşte yine gecenin kalbinde sessiz çarpıntıdır gözyaşım,
Keder sükunetiyle dolup taştığım sıkıntılı anlardayım..
Gündoğumunu beklemiyorum,
Saatleri saymıyorum.
İçimde birikiyor yağmur bulutları en karasından
Çisenti süzülüyor ruhumun onulmaz yarasından..
Yitik bir umudun peşinde koşmaktan yoruldum
Biliyorsun paramparça bir dünya ruhum
Mevsimleri aralıksız bir yalnızlığa dönen,
Manzarası baharsız karanlıklarda sönen...
Yoruldum yaşamayı omuzlarımda taşımaktan
Bir çivi gibi çakılmıştır günden güne çöküyorum..
Bir sebebi olmasa da hüzünlenip dalıyorum,
Alışkanlıklarını ardında bırakamıyor insan.
Kederi seviyorum, hüznü seviyorum; gerçeği değil
Dünya bütün gerçekliğiyle korkunç ve çirkin
Bu alemden kaçmışlığım boşuna değil.
Gözlerim ölümün pençesinde yapayalnız bir hasta,
Görülmez umudun izleri ufkunda
Ellerim titrek bir ışık gibi karanlığı yoklar durur
Saatlerim yalnızlığı bir kederle kaplar vurur..
İçimde solmuş bir gülden artakalan hüzün,
Dışarıda ince bir yağmur çağırıyor beni..
Yürümeye takatim olsa bilmediğim bir diyara
Bakmadan arkama, sormadan kimseye
Ve meraktan yoksun bomboş yüreğimle
Yürüsem yürüsem vakit dolmasa...


Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra