Film
Hayatın acımasız gerçeklerine dair iç karartıcı enstanteler sunan bir dram filmindeyim. Kar taneleri aheste aheste okşarken tenimi ve örterken yeryüzünün sevimsizliğini, yürüyorum ılık gökyüzümün altında. İnsanlar görüyor, tanıyor, seviyorum. Sımsıcak ellerinde hayatı buluyorum bazen. Sonra o sıcak ellerde bulduğum hayat soluyor günden güne. Vedalaşıyorum. Anısı kalıyor kiminin zihnimde, kiminin acısı kalbimde .Yine de yaşıyorum. Hayat bu diyorum. Film bu. Yaşıyorum.
Gri bir akşamın kimsesizliği sarıyor ruhumu. Bu gri akşamların kimsesizliği griliğinden değil. Karasında da kimsesiz, aydınlığında da. Kimsesizlik, akşamların ta kendisi aslında. Yürüyorum akşamın kalbine. Kalabalıklar içinde kimsesizliğimi çoğaltıyorum. Kalabalık içinde yalnızlığı herkes yaşamıştır. Ama yalnızlığın içinde yaratılmış bir kalabalığın içindeki yapayalnızlığı herkes bilmiyor. Film bu. Yalnızlık bu. Yürüyorum.
Biri dokunsa ağlayacağım. Gökyüzü dokunuyor ruhuma. Ağlıyorum. Süzülen yaşlara aldırmıyorum. Zaten kimse aldırmıyor. Zaman zaman bu caddeler benim mağaram oluyor. Kendi içimi dinlediğim sessiz Hira'm her biri. Boşlukla dolu bir trenin hiçliğe gitmesi oluyor bazen içimdeki ben. Ruhumda salt boşluk görüyorum ve duyumsuyorum hiçliğin önemsiz yankılarını. İnsanlar diyordum. Tanıyor, seviyor, sevişiyor ayrılıyordum. İçimde bir başka beni saklıyorum insanlardan. Herkes saklar. Yoksa yarattığımız bunca felakete nasıl dayanırdık. İçimize atmıyoruz biz kederleri. Kendimizde, özümüzde biriktiriyoruz. Yok olan şey acılar değil, acıyı yaratan insanlar oluyor. Ve biz kendimizde acıyı biriktirdikçe dışavuruyoruz saklı benliğimizi. Esas benliğimizi, özümüzü. Sonra insanlar değiştiğimizi iddia ediyor. Hayır, değişim bu değil. Biz, acıyı var eden insanlara karşı kendimizi buluyor, kendimiz oluyoruz.
Sonra yine seviyorum insanları. Yine veda ediyorum. İnsanlar kalbimden yıldız gibi kayıyor. Orada durdukça parlayan fakat gidince yerini karanlığa bırakan yıldızlar. Ben yine ağlıyorum. Kimse yine aldırmıyor. Zaten ben de aldırmıyorum. Film bu. Dram bu. Hayat bu. Devam ediyor.
Mu?..
Gri bir akşamın kimsesizliği sarıyor ruhumu. Bu gri akşamların kimsesizliği griliğinden değil. Karasında da kimsesiz, aydınlığında da. Kimsesizlik, akşamların ta kendisi aslında. Yürüyorum akşamın kalbine. Kalabalıklar içinde kimsesizliğimi çoğaltıyorum. Kalabalık içinde yalnızlığı herkes yaşamıştır. Ama yalnızlığın içinde yaratılmış bir kalabalığın içindeki yapayalnızlığı herkes bilmiyor. Film bu. Yalnızlık bu. Yürüyorum.
Biri dokunsa ağlayacağım. Gökyüzü dokunuyor ruhuma. Ağlıyorum. Süzülen yaşlara aldırmıyorum. Zaten kimse aldırmıyor. Zaman zaman bu caddeler benim mağaram oluyor. Kendi içimi dinlediğim sessiz Hira'm her biri. Boşlukla dolu bir trenin hiçliğe gitmesi oluyor bazen içimdeki ben. Ruhumda salt boşluk görüyorum ve duyumsuyorum hiçliğin önemsiz yankılarını. İnsanlar diyordum. Tanıyor, seviyor, sevişiyor ayrılıyordum. İçimde bir başka beni saklıyorum insanlardan. Herkes saklar. Yoksa yarattığımız bunca felakete nasıl dayanırdık. İçimize atmıyoruz biz kederleri. Kendimizde, özümüzde biriktiriyoruz. Yok olan şey acılar değil, acıyı yaratan insanlar oluyor. Ve biz kendimizde acıyı biriktirdikçe dışavuruyoruz saklı benliğimizi. Esas benliğimizi, özümüzü. Sonra insanlar değiştiğimizi iddia ediyor. Hayır, değişim bu değil. Biz, acıyı var eden insanlara karşı kendimizi buluyor, kendimiz oluyoruz.
Sonra yine seviyorum insanları. Yine veda ediyorum. İnsanlar kalbimden yıldız gibi kayıyor. Orada durdukça parlayan fakat gidince yerini karanlığa bırakan yıldızlar. Ben yine ağlıyorum. Kimse yine aldırmıyor. Zaten ben de aldırmıyorum. Film bu. Dram bu. Hayat bu. Devam ediyor.
Mu?..
Yorumlar
Yorum Gönder