Hayal ve Hakikat Arasında Kalan Hikayemiz

-
Üzülme
Çağlamasın yanaklarında yağmurlar bu akşam
Gözlerine bakarken ben uzanırdım semâya
Sense yaralarınla meşgul, ruhunda keder gam
Hatırla,
Saadetle müjdelenir her masal sonunda.

Hikayemiz maviydi, karasında gecelerin. Sonra hikayemiz karaydı bazen; içinde yaşadığımız masmavi günlerin, taze bahar mevsimlerinin ve ruha dokunuşlarıyla içimizi ürperten sevişmelerin..
Aşkın kalesinde muhafızlar histen, surlar yürekten ve savaşlar gözyaşından ibaret. Bizim kalemiz zamansız düştü; zaman, yenik yüreklerde ilaç değil esasen. Yenik bir yürek, içinde bir başka yenik yüreği barındırır. Bizim hikayemiz işte bu: yenilmiş yüreklerin içiçe geçtiği ve bu dünyadan başka bir dünyada, bambaşka bir zamana misafir olmuş iki ruhun birleştiği hikaye.

Yazgımız birbirinden ayrık iki titrek küheylân
Bazen sînesinde gökyüzünün iki ayrı yıldız
Derin sessizliğinde uzun gecelerin anbean
Senin isminle yankı bulur kainatım yalnız.

Hakikat hep acı, hayaller davetkâr.
Ayrı geçen bunca zamandan sonra sensiz baharın, kuşların veyahut çiçeklerin ne önemi var?  Yalnız kelebekler.. Yalnız onlar ölmedi içimde henüz. Hüzün rüzgarına kapılmış, bana yılgın ruhundan yorgun tebessümlerini getiren kelebekler.
Ruhumda senden izler; kaybedilmiş bir savaşın harabeleri var.
Hikayemiz kutsal; tabiat kadar.

Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra