Siz Sevgili Hüzün

-
Aklen ve kalben, geçmişin ruhumda yer etmiş güzel anılarında takılı kalmış bir halde günümü yarın için ziyan edilmiş bir zaman dilimi haline getirmekteyim. Gidenler bilir gittikleri yönü, ki gitmek var olmaktan sıyrılmak veyahut var olmaya adım atmaktır bir bakıma. Ve gidenler bildiler var olmanın ne olduğunu. Ya gittikleri meçhul yerlerde veyahut geçmişte kaldıkları zaman diliminde. İşte benden gidenler de buldular varlığı huzur ve sükunet içinde. Ben ise gittiğim hiç bir yerde varlığa ve varlığın yarattığı huzura erişemedim. Ve kaldığım yerde de var olmadım bu benlikte.
Beni dünler esir alır. Günümdeyse felaket her bir zerresiyle ruhumu sarmıştır. Metanetle yarınları yastigimda düşledim. Neden sonra farkedilir, yastıkta kalan yarınlara dair gözyaşımdır.
Zamandan şikayet etmiyorum desem yıllar yüzüme tokat gibi yapışır. Ömrünüze guzellemeler yaparım ben dert etmeyin. Sarhoş ruhum gözlerinizin güzelliğinde mayışır. Mayıs sıcağı şu sıralar ellerime uzaktır. Simsiyah bir gecenin sonunda parlayacak olan, düşlerimde saklı elmastır. Elmas.. ruhunuzdan ve kalbinizin derinliklerinden gözlerinize aksetmis olan parlaklığın ve zarafetin bir diğer adıdır. Gözleriniz benim elmasım ve sonbaharda durmuş olan gönül takvimimde çiçekler açmış bahardır.
İnsan ister ki güzel olsun her şey ve zeval gelmesin ne inancına ne duygusuna. Fakat sonra anlar ki istekler, gerçek yaşam denilen felaketin, felakette ısrarıdır.
Bizler felaketin ısrarcısı, hayalperest varlıklar. Varlığımız bir bedende zaten, gerisi teferruattır.
Şimdi naif bir tını geceme hüzün saçmakta. Bir keman ve birkaç nota piyano. Sonrası uzaklara dalan gözlerimde beliren ve ılık bir meltemin oksadigi nazenin saçlarınızdır. Saçlarınız.. düşerken göğsüme veyahut belirirken avuçlarımda, her bir telinde ruhumu saran cennetin rahiyasıdır.
Siz sevgili hüzün. Siz hüznün kendisi. Ve gariptir huzurun da. Huzurunuzda hüznüm yokluğa karışır. Yokluğunuz hüznüme eş, gecemin nursuz sabahına varışıdır.
Bu mektupta buldunuz kendinizi biliyorum, az çok da beni. Sonra ben sizi buldum bu mektupta. Az çok da bizi. Ruhumun yarısı şimdi, ötelerde sizinle yanmıştır..

Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra