Sonbahar ve Sen

-
https://www.youtube.com/watch?v=7RjfbAFwfd4

Gözlerimi sabaha değil sana açıyorum. Avuçlarımda yılların biriktirdiği sonbaharın solgun yaprakları.. Yüzümü okşarken ruhuna dokunuyorum. Beni şimdi hüzünlendiren yaklaşmakta olan sonbahar ve sonbahara rengini veren sesin.. Senin ruhunu duyumsuyorum, sesini, gözlerini, güzelliğini, bakışlarındaki serin rüzgarlara daveti. Bu dünyadan kopup gitmek bizim de harcımız olmalıydı diyorum. Ardımızda bu dünyayı dünyalıklara bırakıp; bu dünyanın ötesinde bir durakta, birbirimizin gözlerinde soluklanmak..
Özledim bakışlarını. Derin ve sessiz ve içten yakarışlarını..
Bir yaz da gelip geçti. Ömür nehrimizden boş bir sandal yine gelip geçti. Ve ben geçmedim sonbahardan, güzden, hüzünden. Kirpiklerimin değdiği o güzel mahzun yüzünden.. Buradayım yine, tam karşında. Farklı bir coğrafyanın farklı iklimleri seni bana uzak kılmaz. Altımdaki toprak değişse de mevsimler hep aynı. Ve sen sonbaharın esintilerinde ruhuma uzanırken, ruhumun titrek ve aydınlık bir alevden farkı kalmaz.. Ruhum seninle aydınlık, karanlık adına ne varsa şimdi gri gökyüzüne dağılan, sensizliğin adı oluyor..
Sana şiirler okumak isterdim, önceleri duymadığın. Sonra şaşkınlığını izlemek ve hüznüne ortak olmak.. Biliyorum, farkındayım akıp giden zamanın. Hayata, aşka ve sana şiirler yazmaya geç kaldığımı biliyorum. Ruhumun uzaklaştığı bu dünyadan, senin çok önceleri uzaklaştığını biliyorum ve göçtüğün günlere, yerlere, iklimlere varmak istiyorum. Ey ruhumun zerrelerini sarıp hüznümü perçinleyen ve bana sonbaharı sevdiren nurlu münevver.. Özlüyorum gözlerine akseden ruhunun yankısını.
Senin olduğun bahçelerde benim öldüğüm günler oldu. Olmadı sonra senden başka bana sonbaharı hatırlatan. Bahçende öldüğüm günleri özlüyorum.
Bir söğüt dalı gibiydi boynun, öne eğik ve kusursuz.. Sonra güz yaprakları gibiydi boynuna düşen kızıl saçların ve anısıyla yanıp tutuştuğum gözlerinde gözlerim..
Günler, aylar ve hatta yıllar ne de çabuk geçip gitti. Ben senin gözlerindeydim, en tatlı rüzgarlar ruhumuzu okşardı. Sonra sen benim gözlerimdeydin, yağmurlar aşkın tanımıyla çağlardı.
Sana şiirler okumak isterdim, gözlerinin güzelliğine erişemese de. Sana şiirler okudum hep gözlerinin içinde. Bakışarak bir aşkı yaşamak yalnızca seninle güzel. Aşkların, şiirlerin, mevsimlerin en güzeli senin ruhunda başlar ve sonbaharın aksettiği gözlerinde biter.
Ey gözlerine bakınca merhameti tattığım, yumuşacık bir çift eli yanaklarımda hissettiğim bâd-ı hazan.. Senin ruhunu hissetmeyi özledim.. Sonra gözlerimdeki mânânın karışmasını, gözlerindeki buğuya..
Şimdi ötelerde şefkate tâbi ruhum, göç etmekte asil ve yalnız ruhuna.. Bu dünyadan çok uzaklara..

Yorumlar

Yorum Gönder

Küllenenler

Sen Olsaydın

-
Sen olsaydın anlardın beni diyorum; sesimdeki titrek durgunluktan ve ruhumdaki elem dolu sıkıntıların beni şehrin caddelerine savurmasından. Anlaşılmaya ihtiyacı var insanın böyle anlarda. Belki biraz daha fazlasına. Yoruldum suskunluğumun beni anlaşılamaz kalabalıklara karşı savunmasından. Konuşmaya, gün gibi aydınlık bir söz duymaya da ihtiyacı var insanın. Hem belki biraz daha fazlasına. 'Sen olsaydın' diye düşünüyorum her defasında... Mevsim içinde yanan bir mevsim gibi beliriyor keder mütebessim yüzümde. Kalbim neşe ve sevincin kıyısında beliren hüzün rüzgarlarına kapılmış gibi. Korkutuyor beni bazen bu ruh hali. Her şey geçer diyorum en nihayetinde. Her şey varır varması gereken o meçhul sona. Ama her şey bir sona varmakla bitmiş, tükenmiş olmuyor ömür yazgımızın seyrinde. Benim yazgım, kayıp bir gökyüzünde aksini arayan yalnız bir kırlangıçla kaim. Sessiz ve kavi bir fırtına gibi savurdu zaman ruhumu senelerce. Anlayabilmek insanları; anlaşılabilmek susarken bile.....
Sonra

Gençlik ve Güzellik - Kısım I

-
Aldo, kentin şövalyesi olmaya gönüllü on dokuz yaşında bir delikanlıydı. Takvimler İsa’nın doğumundan 1154 sene sonrasını gösteriyordu. Roma’nın Crespi kentinde, Kanicelli Manastırına bir mil uzaklıktaki evinden çıktığında gökyüzünü karanlık bulutlar sarmaya başlamıştı. Günler yağmursuz ve kurak geçse de, şehrin semalarında karanlık bulutların seferi bitmek bilmiyordu. Eskimiş taş yollar, evlerin bahçelerini saran taştan oyma gri yapılar, gökyüzündeki karanlıkla bütünleşip insanın ruhuna ıstırap veren bir görüntü oluşturuyordu. İnsanlar bu duruma alışmış olsa da güneşi özleyenler de vardı içlerinde. Aldo onlardan biriydi. Her gün ormana gidip yaban çilekleri toplar, bazen at üstünde gördüğü şövalyelere imrenip derin düşlere dalardı. Göl kenarında uyuyakaldığı vakitlerdeyse genelde köylüler tarafından rahatsız edilirdi.   Yine böyle kapalı ve kasvetli bir Roma gününde, evinden çıkmak için pançosunu aldı üstüne genç Aldo. O, doğduğu günden beri Roma’da güneşli bir gün görmemişt...
Sonra

Mübeccel

-
Resim
Teninde nârin ay ışığı ve mehtabın izleri; Sesinde mevsimi aşka çağıran tatlı rüzgarlar Ellerinde açığa çıkar ruhumun tüm gizleri Gözlerinde sana aşık yüreğimin akisleri var.  Yıkılır gönül tahtım senden uzak kalınca  Süzülür damarlarımdan hasret pınarları  Gözlerin pencerenden uzaklara dalınca  Bir beni unutma; bir de bu bensiz akşamları  Bakışların kış güneşi; sesin sanki bahar  Aşkın yasak olsa da bana her yemini bozardım  Yalnız sen okşa ruhumu; yalnız sen onar  Bu kente karlar yağsa da, sana bu şiiri yazardım.
Sonra